Mahake man

چه کم مینویسم   و چه نمینویسم   این را دوست ندارم ناراحتم   کاش بیشتر زمان باشد برای نوشتن از تو

با پای برهنه میزنم به دل داستان تو داستانی که قهرمانش تویی و خواننده اش من می خوانمت تا برسم به بودن     و تو را بو میکشم که بیابم راه را راه را گم کرده ام در هیایوی گیسوانت ارامم کن ارام جاااان که چنگی شدم بر زلف تو   مروری به اردوهای پیش دبستانی یک         کارگاههای کثیف کاری ارد و ذغال خودمون     من و تو و بابایی     و باز هم تووووو               ...

                  تو کی بزرگ شدی جاااان مادر?! من کجا بودم وقتی روزهای تو از پس هم سبقت می گرفتن و روز های من در جنگ و جدال با روزمرگی هام خواب ارام داشتند! من کجا بودم? به کدامین پستو خزیدم?! به کدام کنج بی مهری که مهر تو را ندیدم مهری که به من داشتی این چه سرعتی ست از رشد تو این چه پاییزیست که اولین ماهش ۶ سال است کم لطفی مرا ایینه شده و به رخم می کشد!!! امان از این مهربانی هایت و امان از این روزگاری که دیده ی مرا تار کرده بر من ببخش انچه از تو را نفهمیدم من مادرانگی را وام دار توام! از تو دارم هر انچه نداشتم این روزها...